WINO DOMOWE

Ano nie, bo jak za wcześnie wino trafi do butelki, to się w niech będzie klarować, a to oznacza osad (gruby). I nie będzie to wcale strącony kamień winny jaki występuje w bardzo starych, szacownych winach tylko martwe komórki drożdży. Ponad to wino nie leżakujące, lecz zabutelkowane zbyt szybko może być winem musującym .

Jeszcze jednym argumentem za przetrzymaniem wina przez rok w "naczyniach zbiorczych" jest konieczność uzupełniania bieżącej produkcji po ściągnięciu, pod korek - korzysta się wtedy z zapasu ubiegłorocznego (lub sklepowej półki ) a przy uzupełnianiu surowego wina z małych butelek chyba by mi serce pękło (tyle roboty na marne!)

Tego wina trochę szkoda na pierwsze ługowanie beczki. Do nowej trzeba wlać wino mocniejsze i takie, którego nowa beczka nie zdominuje w smaku.
Moim zdaniem bardziej celowe jest kilkakrotne, staranniejsze niż zwykle, zalanie nowej beczki gorącą wodą, tak na trzy doby (trzy zmiany wody co 24 h), następnie trzeba beczkę silnie zasiarkować (razem z beczką przyślą paski siarkowe do spalenia w beczce - fajna zabawa)
Dopiero po takim przygotowaniu, ja bym zalał beczkę na krótko, tylko 2-3 tygodnie rabarbarowcem (nawet jeszcze nie w pełni klarownym – to by mu pomogło), później na 2-3 miesiące, białym orzechowym, a dopiero po tym winie wlał najnowsze, świeżo robione, mieszane a’la franca.
Beczki zalane młodym winem szpuntuje się tak jak butle – z rurką w korku, na głucho zabija się je tylko w sytuacji gdy leżakuje w nich już odstałe (rok) wino.

Mam jeszcze jedną uwagę dotyczącą pojemności beczki. By mieć stale w stanie napełnionym beczkę 30 l, trzeba „obracać” w roku winami w ilości co najmniej 120 l. To jest spora ilość więc jeśli nie planujesz tajk dużej produkcji to rozważ zakup mniejszej beczki – może 20 l.

Przy okazji pisania o beczkach dębowych nie wiem czy wiesz, że że gdy w szlacheckim domu rodził się syn nalewano beczkę surówki ze zboża, zakopywano ją w piaszczystej ziemi. Gdy po wielu latach syn się żenił, beczkę wykopywano uzyskując złocistą starkę.