Poznańska kuchnia tradycyjna - pyry na każdy dzień

Jesteśmy w pełni sezonu kulinarnego – od poniedziałku trzeba to odpokutować, a pokuta jest prosta - staropolska gramatka:
Potrzeba 0,7 litra białego wina lub 1 l jasnego, lekkiego piwa (podkreślam słowo LUB – to jest alternatywa a nie koniunkcja ); środek z trzech skibek czerstwego, żytniego chleba; 1/3 łyżeczki nasion kminku; łyżka cukru; łyżka masła
Zagotować wszystko razem, po czym przetrzeć przez sito i rozrzedzić kwartą wody.
Taką zupą zalewa się kostkę białego, chudego twarożku pokruszonego w małe grudki
Spróbujcie niech staropolskie przepisy kulinarne nie przepadną na zawsze w natłoku fastfoodowych dań.

Wyparuje Ale zgodnie z opisem w Panu Tadeuszu gramatkę podawano we dworze do śniadania - trudno zaczynać dzień od drinka

Zwracam się z uprzejmą prośbą do „gotujących inaczej” o wsparcie.
W wielu XIX wiecznych tekstach pojawia się tajemnicza potrawa. Kulochy zwane też kulankami i czasem chyba też nagusami (kontekst pojawienia się tej nazwy taki sam jak kulochy) Na razie ustaliłem, że to są kluski z utartych, surowych pyrek ale w odróżnieniu od „żelaznych klusek”, „skubanek”, ”sztaplarek” czy tym bardziej prażuch zwanych „dziadami” przygotowanymi bez dodatku mąki. Z utartych pyr robi się kulki i wrzuca na niewielka ilość gotującej się wody. Co typowe dla kuchni wielkopolskiej, po ugotowaniu, wody się nie odsącza, lecz dolewa mleka i spożywa jako zupę mleczną z kluskami. W tekstach nie ma mowy o dodawaniu jajka, ale próba z samymi tartymi ziemniakami raczej nie należała do udanych, bo kulki rozpadły się na "piórka".

Czy ktoś pamięta taką potrawę i zna szczegóły jej przyrządzania ? Chciałbym się przekonać jak to w całości smakuje z mlekiem.